Het is alweer ruim een maand geleden sinds we terugkeerden uit Thailand. Maar ons Global Battle Of The Bands avontuur in dit prachtige en bijzondere land heeft bij ieder bandlid een onuitwisbare indruk achtergelaten. Begin februari was het zomer in Thailand, wat betekent dat het droog, zonnig en niet benauwd is. Zeer prettig dus voor ons, gewend als we zijn aan onze Nederlandse zomers. En een welkome afwisseling met de natte, sfeerloze winter, waarin we even daarvoor nog verkeerden. En dit alles vlak vóór de release van ons tweede album Mon Cher Amour, dat nog geen week na terugkomst gepresenteerd zou worden in Rotterdam.

Het waren krankzinnige weken, waarin we na maanden van opnamen en plannen ineens naar de andere kant van de wereld vlogen voor de finale van de Global Battle Of The Bands (GBOB) in het prachtige Chiang Mai. Vanwege de demonstraties tegen de regering besloten we Bangkok te mijden en een gepland optreden daar te cancelen. Ons beoogde hotel lag middenin een toegewezen demonstratiezone en de venue waar we zouden optreden, trok al dagen nauwelijks publiek. En aangezien we er precies een dag voor de verkiezingen zouden aankomen, leek het ons toch een beter idee om vanuit Bangkok direct naar Chiang Mai door te vliegen en daar voor de gehele duur van de reis te blijven.

Twaalf uur vliegen is lang, maar als je weet dat je naar de zon vliegt vanuit een Hollandse winter, dan valt het best mee. Bij aankomst wachtte ons een zeer aangename temperatuur en de lange broeken werden meteen ingeruild voor korte en de schoenen voor sandalen. Op het vliegveld van Chiang Mai konden we meteen bath pinnen bij de verschillende pinautomaten. Dat gaat volledig random, waarbij volstrekt niet duidelijk is met welke pas je welke bedragen kunt pinnen. Dat verschilt per persoon, dus is het een kwestie van de verschillende automaten proberen, totdat je eindelijk je geld hebt. Geduld is een schone zaak in Thailand, het is er sowieso qua temperatuur zeer aangenaam en er hangt over het algemeen een zen-sfeertje op straat. In ieder geval in Chiang Mai.

Het valt op hoe dienstbaar de lokale bewoners van Chiang Mai zijn. En of dit nu een zakelijke strategie is of een uitwerking van het boeddhisme, het is een prettige ervaring voor vreemdelingen. Natuurlijk weten zij dat wij geld te besteden hebben, maar het werkt, een prima wisselwerking. Het straatbeeld oogt verbazingwekkend schoon, alsof er overal prullenbakken staan of reinigingsdiensten hun werk doen. Maar het tegendeel is waar, je ziet helemaal niets of niemand. Geen plantsoendienst, geen politie, geen prullenbakken. Niemand gooit gewoon iets op straat en je draagt eigen verantwoording voor je afval. En je merkt het, als er niks op straat ligt, gooi jij ook zeker niks op straat. Hoe mooi is het dan, als een Thais vrouwtje het lege blikje frisdrank uit je hand grist, waar jij al tien minuten mee over een markt loopt. En het blikje vervolgens in een zakje onder haar marktkraampje weggooit, vergezelt van een begripvol knikje in jouw richting. Tekenend voor de manier waarop de lokale inwoners van Chiang Mai met toeristen omgaan.

Je begrijpt al snel waarom dit land een populair vakantieland is en daar een groot deel van de inkomsten vandaan haalt. En daar doen ze kennelijk ook goede dingen mee, want alles ziet er tip top uit. Bijvoorbeeld de weg richting een bergtop die volledig voorzien is van een stevige vangrail. Iets dat je in een land als Griekenland niet zomaar hebt. Toen we met The Cosmic Carnival op Samos tourde en door de bergen reden, kon iedere haarspeldbocht het einde van ons leven betekenen. Maar hier, in Thailand, is de infrastructuur prima in orde. Automobilisten genieten veel meer vrijheid dan in Nederland. Dat lijkt op het eerste gezicht niet te werken, je kan het je haast niet voorstellen. Nauwe straatjes, ontzettend veel auto’s, het ontbreken van markeringen op de weg. En toch gaat alles goed, we hebben geen ongeluk meegemaakt. Iedere chauffeur in Chiang Mai is gedwongen voortdurend goed op te letten en de concentratie erbij te houden. En daardoor gaat het toch steeds net goed.

En dat is maar goed ook, want in Nederland zou het al verboden zijn om met negen mensen achterin een pick-up truck te zitten die als taxi fungeert. Die rode trucks, voorzien van een eveneens mooie rode overkapping, zijn de plaatselijke trots als het op taxi’s aankomt. Als je een taxi nodig hebt en je bent in de stad, hoef je er alleen maar aan te dénken en er stopt er een voor je neus. Niemand schreeuwt hier, er lijkt ook geen misdaad voor te komen. Terwijl het er krioelt van de mensen op straat. Het lijkt alsof er een zekere rust in de chaos heerst. Met de taxi-chauffeur is het vervolgens onderhandelen. Hij noemt een bedrag, jij noemt een bedrag en zo bereik je samen een eerlijke prijs. Ga jij meteen akkoord met het door de chauffeur genoemde bedrag, kijken ze je aan alsof je gek bent. “Er is geen overeenstemming bereikt, je laat je door mij afzetten”, zie je de chauffeur bijna denken. Ook dit komt dus allemaal behoorlijk boeddhistisch over, maar kom je per ongeluk in China Town of een wijk waar geen toeristen komen, dan bestaat dit onderhandelingssysteem ineens niet meer en is de prijs gewoon de prijs. En dan kun je dus rekenen op vuile blikken, als je gaat zitten afdingen!

Bij de GGD in Nederland had iedereen braaf zijn prikjes gehad, en ingesmeerd met een laagje DEET waren we ook beschermd tegen vervelende muggen die ziekten als dengue verspreiden. Ook werden we vooraf gewaarschuwd op te passen met eten en drinken. Afgezien van een enkel bandlid met de nodige maagklachten de eerste dagen, is er niemand echt ziek geworden en hebben we gewoon heerlijk kunnen eten. Het leven is er natuurlijk niet duur en overal kun je gesealde flesjes water kopen. En het is gewoon ook onverstandig om met de Thai mee te eten, die dit op een andere plaats doen dan de toeristen. Bijna ieder eettentje dat je in de stad tegenkomt is gericht op toeristen, niet op lokale bewoners, die andere gebruiken hebben waar ons lichaam misschien niet meteen tegen bestand is. Zij eten op andere plekken, bij elkaar, en dat oogt en ruikt voor ons westerlingen nou niet bepaald aantrekkelijk, dus dat was allemaal geen probleem. Het bier is er heerlijk, onder werktijd kan je echter nergens een alcoholische versnapering halen, toerist of geen toerist. Om 16:00 uur een biertje halen is er dus niet bij, dit kan wél ’s ochtends of tussen de middag en daarna ’s avonds weer. Bijzonder!

Maar tot zover wat betreft de plaatselijke ins en outs, over naar het muzikale gedeelte. Op straat en in cafés hoor je voornamelijk traditionele en religieuze muziek, aangevuld met onze eigen westerse popmuziek. Beyoncé, Eminem en de laatste elektronische- en typische vakantie-muziek. Iets van een lokale scene hebben ze schijnbaar niet en communiceren in het Engels blijkt voor de meeste lokale bewoners toch lastig te zijn, dus komen we er ook niet achter of er lokaal studio’s of radiostations te vinden zijn en wellicht iets van een lokale scene. Een lokale, muzikale infrastructuur had de organisatie van GBOB een hoop ellende bespaart, aangezien ze de grootste moeite hadden de finale goed van de grond te krijgen. Lokaal personeel kwam niet opdagen of hadden geen flauw idee wat nu precies de bedoeling was. En dus werd het een heleboel improviseren.

Wel hebben we een aantal keer (semi-)akoestisch opgetreden. De plaatselijke bevolking staat dan met open mond te kijken naar je performance, de expressie die wij gebruiken zit daar niet in de cultuur, dus dat losse, ontspannen en vrije geluid maakt kennelijk indruk. Veel hotels hebben een podiumpje of speelplaats met backline, maar ook hier wordt muziek gemaakt voor toeristen. Zo zie je dan dus een Thais bandje met een spraakgebrek, dat heel netjes klassiekers van ABBA brengt. Dé plek om als muzikant naar toe te gaan in Chiang Mai is de Northgate Jazz Club. Hier verzamelen westerse muzikanten zich voor een jamsessie. Optreden was voor ons helaas niet mogelijk, maar we mochten wel deelnemen aan de jamsessie, die voornamelijk gericht was op jazz-standards. Het is een oud en rot ogend cafeetje, maar er hangt wel een bijzonder sfeertje. Wel is het er eigenlijk te druk, mensen moeten op straat staan en kunnen vervolgens niks meer zien. Maar dit komt waarschijnlijk weer voort uit het feit dat buitenlanders niks mogen verdienen in Thailand, er zal dus een bijzondere constructie aan de club ten grondslag liggen.

In tegenstelling tot ons eerdere avontuur in New York valt hier muzikaal dus weinig te beleven en daarom snuiven we tot de finale voornamelijk cultuur op. We bezoeken prachtige tempels uit de 14e eeuw en een olifanten-boerderij, genieten van de bekende night-bazaar, ondergaan prettige massages en verkennen het sfeervolle nachtleven van Chiang Mai. Donderdag 6 februari maken we voor het eerst kennis met de andere bands die de World Finals hebben bereikt. Nigeria zal nooit aankomen, zij blijken hun papieren niet in orde te hebben. Onder politiebegeleiding (!) worden we naar een luxe restaurant geëscorteerd, waar we een heerlijk diner voorgeschoteld krijgen en er worden reportages gemaakt op diverse plekken in de stad, de spanning wordt meer en meer opgebouwd. Er hangt een fijne sfeer en iedereen wisselt verhalen uit en is nieuwsgierig naar elkaars cultuur. Het valt op hoeveel respect er is en hoe goed iedereen elkaar aanvoelt, het is kennelijk het besef dat we allemaal muzikanten zijn, met dezelfde idealen en waarden.

Het begint nu toch wel te kriebelen, maar tegelijkertijd is er de spanning. Is het straks allemaal net zo geregeld als we in Nederland gewend zijn? Het antwoord is nee. Alles gaat zo’n beetje fout en de bandwedstrijd wordt eerder een bandloterij. De finale is verplaatst van een enorm complex met conferentiezalen naar een winkelcentrum naast de snelweg. De helft van de technische crew komt niet opdagen en van de juryleden heeft nog nooit iemand gehoord. We arriveren ’s ochtends bij de enorme shopping mall, waar de crew op dat moment nog lang niet klaar is met bouwen. Na uren vertraging kunnen ook wij dan eindelijk aan onze soundcheck beginnen. Alhoewel soundcheck, een hel wacht ons op het podium. Op de een of andere manier staan de monitoren na de band voor ons vol open, net als de microfoons. Het eerste zuchtje in de mic resulteert dan ook in een enorme feedback. Dit gebeurt vervolgens nog drie keer, zodat we bijna doof raken tijdens deze legendarische ‘soundcheck’. We staan totaal een half uur op het podium en het enige dat we bereiken is dat de crew uiteindelijk weet welk kanaal op de mixtafel er bij welk instrument hoort. Verder heeft men geen flauw idee hoe alles af te stellen, een eigen geluidsman meenemen was bovendien verboden. De ironie is, dat als we ‘onze’ Matthijs naar Thailand hadden meegenomen, ze hem waarschijnlijk hadden gesmeekt om het geluid van alle bands te doen.

Gedesillusioneerd en met een flinke piep in de oren verlaten we het podium, ik begin een beetje buikpijn te krijgen. Honderdduizend dollar kunnen we winnen, maar waarmee in vredesnaam? Het lange wachten begint. We nemen ons voor om, ondanks de chaos, zo professioneel mogelijk over te komen op het publiek en ons niet te laten leiden door negatieve emoties. Dit lukt gedeeltelijk, als het eenmaal zover is pluggen we onze snoeren in de versterkers en vliegen de 8 minuten speeltijd als het ware voorbij. We zullen het erop houden dat we een bijzondere sound hadden, zowel op het podium als op het ‘veld’. Zonder drums, met onder andere Marlies haar backing vocals als lead en de slaggitaar op solo-volume. Als klap op de vuurpijl werd het geheel ook nog eens gefilmd en live gestreamd, zodat we hele wereld mee kon ‘genieten’!

Wat een gekkenhuis, iemand gaat hier straks met een ton naar huis, op basis van een optreden onder krankzinnige omstandigheden. Het lijkt wel een guerilla-wedstrijd! We zijn hartstikke trots dat we zo koel zijn gebleven tijdens de hysterie die even daarvoor op het podium plaatsvond. Maar goed was het niet, opgelucht zijn we wel. De enige angst nu nog resteert is tweede of derde worden en beseffen dat je heel dichtbij was met een waardeloos optreden. De nummers zes tot en met twee worden bekend gemaakt en alle favorieten staan inmiddels op het podium. Maar wij staan er niet bij, zou het dan toch? Een hele week zijn we bewonderd door collega-muzikanten, akoestisch hebben we indruk gemaakt en men zei ook onder de indruk te zijn van ons finale-optreden… gaan we hier dan toch met de hoofdprijs naar huis?

Een stilte valt, gevolgd door een pijnlijk geroezemoes en blikken in ónze richting. “Firekind? Zeiden ze nu Firekind?” Firekind uit Engeland, zo’n beetje de enige band die zich de hele week afzijdig hield van de andere bands, wint 100.000 dolllar, wij blijven achter met niets. Hoewel… niets? De niet echt enthousiaste winnaars trekken met de organisatie de stad in en wij organiseren voor de overige bands een heuse Happy Losers Party in het hotel. Daar gaat het dak er af, zingen en drinken we tot aan het Thaise ochtendgloren en maken we vrienden voor het leven. We kwamen voor een bandwedstrijd, maar we gaan met een schatkist aan ervaringen weer naar huis. En dat is veruit het belangrijkste, een reis om nooit te vergeten.

Nicolas Schuit
Lees hier deel 1 van dit tourverslag.