Vanuit Music Export Rotterdam worden doorlopend ondernemende Rotterdamse muzikanten ondersteund die bezig zijn ook voet aan de grond te krijgen buiten de landsgrenzen. Ter promotie van hun nieuwe albums zijn Bregje Sanne Lacourt en Michel Ebben eind november 2014 een kleine week in Londen geweest. Ze speelden in diverse venues op Open Mics, een ideale stap om de muziekscene in de Engelse hoofdstad te verkennen.

Michel:
Het is vrijdagochtend en we hebben afgesproken op Rotterdam Centraal om de trein van 11.58 naar Brussel te pakken. We gaan naar Londen met de Eurostar door de Kanaaltunnel. Ideaal, want vliegen en ik is niet de beste combinatie, dus als het even kan vermijd ik alles wat de lucht in gaat. Als je een beetje handig boekt, de prijzen en tijden in de gaten houdt, kan het ook zomaar zijn dat het zelfs voordeliger is dan met het vliegtuig. En bijkomend voordeel, je reis duurt ook korter (als de NS en de Belgische spoorwegen meewerken natuurlijk). Verder geen transfers, wachtruimtes of gedoe, na vier uur stap je gewoon uit in hartje Londen.

Bregje:
Zoals gewoonlijk is Michel zijn gebruikelijke 10 minuten te laat op de afgesproken plek. Dus meeten we op Rotterdam Centraal. Ik ben niet per se tegen vliegen, maar de trein is fijner omdat je gewoon zoveel zooi mee mag nemen als je wilt. Instrumenten, vloeistoffen, merchandize, zelfs je nagelknipper blijft gewoon in de koffer zitten. Bovendien kun je de uurtjes in de trein heel fijn vullen met wijntjes uit het cafetaria-gedeelte en een potje Yathzee (die Michel alle drie verloor overigens).

Michel:
We logeren bij een vriendin die 10 minuten van St. Pancras-station woont. De wijk is de laatste jaren sterk opgeknapt, lekker eclectisch met veel pubs, hippe uitgaansgelegenheden, bio-winkels en parkjes waar de gemeenschap gezamenlijk dingen onderneemt.

Bregje:
Ik kende deze buurt nog niet en was zeer verrast! Ik heb nu al een paar wijken mogen bewonderen en St. Pancras is de gulden middenweg tussen de buitenwijken in het oosten en de peperdure Soho wijk.

Michel:
De vorige keer moest ik nog besnuffeld worden door de Duitse Herders van de Engelse douane. Je blijft toch een baardmans met gitaar, afkomstig uit Nederland. Per definitie verdacht van drugssmokkel, maar dat was er nu gelukkig niet bij.

Bregje:
Ik heb nog een trauma van de zure Britse douane juffrouw die zonder pardon mijn dure haarspullies (ja dat pluishaar komt niet vanzelf jongens!) in de grote container deponeerde omdat ze weliswaar in 100 milliliter flesjes zaten maar je mag er maar vier stuks van meenemen. Ook ik ben geen fan van vliegen na mijn laatste bezoek in augustus. Ik denk dat douane juffrouwen en Duitse herders gewoon iets tegen muzikanten hebben in het algemeen. Ze ruiken het.

Michel:
Vrijdagavond. In de gezellige buurtpub King Charles I hebben we afgesproken met vrienden om bij te praten. Ik had onthouden dat wijn hier vijf tot zes Pound kost voor een groot glas. Bier is de helft of minder goedkoper, een makkelijke keuze. Ook al is het bijna december, het is prachtig, zonnig weer in London. Wie zegt dat het altijd regent en koud is? Ga je in november of december naar Londen, dan kan je beter ook groot kerstmis fan zijn. Volgens mij hebben ze het kerstvieren hier uitgevonden, compleet met gluhwijn, houten stalletjes, lichtjes en die fijne kerstige gezelligheid.

Bregje:
In deze pub ontstond ook het idee om een toiletquiz te houden onder de lezers. Welk toilet hoort bij welke tent! Onderaan dit verslag vind je foto’s en jij moet uitzoeken welk toilet bij welke open mic, bar of pub hoort.

Gigs regelen in London
Als je in het buitenland tourt, dan wil je ook zoveel mogelijk spelen, het liefst elke dag. Gigs regelen in Nederland is al een tijdrovende bezigheid maar als je onbekend bent in en met het buitenland is het nog wat lastiger, zeker wanneer je alles zelf doet. In London bestaat er een groot Open Mic netwerk. Ook gemakkelijk overigens voor de pubs: ze hebben gratis entertainment en de artiesten nemen ook nog eens vaak hun maten mee, dat werkt omzetverhogend.

Als je als songwriter elke avond wilt spelen, dan kun je heel goed voor een Open Mic kiezen. De kwaliteit kan variëren. In sommige pubs wordt er niet echt geluisterd, maar in andere zaaltjes komen mensen echt voor de muziek en luisteren in alle stilte. Deze avonden trekken vaak muzikanten die wat verder zijn en wat professioneler met hun muziek bezig zijn. Je hoort verrassende songs voorbij komen. Het valt mij op dat over het algemeen meer aandacht en waardering voor live muziek is in Londen dan ik in Nederland gewend ben.

Helaas verkoop je helemaal niets aan platen, maar ze willen wel je kaartje en bezoeken wel degelijk je website. Wij hebben dan ook flyers laten drukken die we achterlieten en weggaven.

Zaterdag | King William Music Venue

Bregje:
Overdag zijn we naar de St. George’s Gardens gegaan, wat van oorsprong een heel oud kerkhof is. Erg mooi in het winterse zonlicht en zeker de moeite waard om te checken als je in de buurt bent. Lekker je broodje eten tussen de graven van Anna Cromwell en Thomas Gibson

Michel:
Onze eerste gig is op zaterdag avond in King William Music Venue. Vlak bij de Thames, tegenover het Battersea Power Station (bekend van de cover van Animals van Pink Floyd).

We arriveren vroeg en het is nog rustig. Er heerst een gezellig huiskamersfeertje want naast een pub is King William ook een hostel. Gregor, onze host, is bezig de PA op te bouwen. Omdat ik al contact heb gehad via Facebook heeft hij ons al op de lijst gezet. Handig. We spelen aan het begin van de avond, na een Australische stand-up comedian met een split personality. Op het podium is hij grappig en open. Maar na zijn set verzonk hij in duisternis met de uitstraling van een Winston Churchill die de oorlog verloren heeft. Diep weggedoken in een Chesterfield fauteuil maakt hij zichzelf de rest van de avond onzichtbaar.

Je bent niet alleen op het podium een artiest. Het valt mij op dat de muzikanten hier in Londen zich goed bewust zijn van hun performance. Sommige artiesten profileren zich als echte rockster of archetype songwriter. Tof om te zien dat iemand er zo voor gaat ook wanneer hun 15 minutes of fame over zijn. Misschien overheerst wat dit betreft bij ons toch nog wat meer die typische Hollandse nuchterheid.

Op sommige avonden kom je alles tegen. Een tipsy Italiaanse dame die haar hart uitstort, zichzelf begeleidend met een één-akkoord-techniek. Een meisje met Spice Girls plateauzolen dat op eigen geproduceerde beats een alternatieve versie van Angels van Robbie Williams rapt. En dan is daar een verlegen jonge vrouw met een prachtige stem en intrigerende songs. Bregje en ik hebben beiden meteen zoiets van: “haar zouden we best eens een keertje naar Rotterdam kunnen halen!” Een van onze doelen is namelijk kijken of we een uitwisseling kunnen regelen met artiesten die het tof vinden om in Rotterdam te spelen. Dit meisje, Catherine, zou daar zeker voor in aanmerking komen. Het was haar eerste optreden overigens, vandaar dat ze zo zenuwachtig was. Dat belooft nog wat!

Bregje:
De kunst is om ze stil te krijgen hier. Ze zijn allemaal onrustig en nerveus blijkt want de grootste kletsers moesten zelf ook nog op het podium. Dat verklaarde een hoop geroezemoes. Je hebt in ieder geval gemakkelijk aanspraak: binnen een uur had ik Steve en zijn vriendin uit Canada, de kerels die te veel aan het kletsen waren, Catherine natuurlijk en de Ierse (niet zo heel erg goede maar uiterst grappige) songwriter die gelijk de tip gaf voor andere Open Mics gesproken.

Omdat het toch nog wel een half uurtje terug was met ov zijn we na de Spice Girl-act snel weer vertrokken. Nog biertje in de ‘Round Midnight waar normaal blues acts staan maar na navraag bleek dat het management besloten had de live muziek eruit te gooien helaas. Dan toch maar door naar The Lexington vlakbij ons appartement. (Aanrader! Soort van de oude Consul, maar dan groter).

Zondag | The Hideaway

Michel:
The Hideaway is een typische community bar in de wijk Islington. Een klein café met leren zitjes en een secret garden (groots aangekondigd op het bord buiten, dus een heel groot geheim zal deze tuin niet zijn!). Samen met de trouwe bezoeker Simon is het barmeisje de kerstboom aan het optuigen. “Sommige dingen zou een man nooit zonder een vrouw mogen doen en een kerstboom optuigen is daar één van”, zeg ik tijdens het roken tegen Simon. Op hoop van zegen gooien de meeste mannen waarschijnlijk lichtjes, ballen en slingers met één beweging richting dennenboom, wat een hoop treurnis oplevert…

Een keldertje – bijna onzichtbaar en waarschijnlijk meer ‘secret’ dan de tuin – achterin de pub, een klein deurtje door, een smal trapje af. Colin, een kleine man met grote baard verwelkomt ons vriendelijk. Hij opent ook de Open Mic met een indrukwekkende stem; Jeff Buckley, maar dan wat zwaarder.

We waren wat later aangekomen en de PIN-automaat weigerde ook nog eens Bregje haar geld te geven. Ze bleef er opmerkelijk rustig onder (“dit heb ik nou altijd”), pakte haar telefoon en ging de betreffende bank bellen. Het zou allemaal goed komen bezwoer de computer aan de andere kant van de lijn. Ik zou bozer zijn geweest, zeker in combinatie met een digitaal stuk gemakzucht.

Bregje:
Helaas bleek dat ik gelijk had: 10 dagen later moet de ING een onderzoek instellen om mijn centjes terug te halen.
Tip: niet pinnen hier!

Michel:
Er spelen 15 artiesten, wij als laatste. Wie wanneer speelt hangt af van de volgorde van binnenkomst. Zorg dus dat je op tijd bent. Het kan zo maar zijn dat er geen plek meer is om te spelen of je speelt inderdaad als laatste. Je zit dan een tijd te wachten en veel publiek is aan het einde van de avond al vertrokken. De mensen die gebleven waren luisterden aandachtig en waren enthousiast.

Naast wederom een stand-up comedian spelen er ook twee Australiërs. Backpackers gewapend met gitaren en loopstations die een aantal maanden door Europa aan het zwerven zijn. Binnenkort zouden ze naar het vaste land gaan. Ik vond ze gaaf en heb ze uitgenodigd om ook naar Rotterdam te komen, wie weet…

Bregje:
Voor ons aan de bar zaten er twee hipstermannen met hun hipster-vriendinnetjes behoorlijk luidruchtig en respectloos te zijn. Het was duidelijk dat ze het maar niets vonden, al die songwriters. Nu werd mijn geduld ook op de proef gesteld maar toch… Toen zag ik ineens een tasje met een ukelele staan… En ja hoor ze waren aan de beurt en de baardmans ging een liedje over de kippenindustrie spelen (niet grappig) en zijn beste maat was de bovengenoemde stand-up comedian die veel te hard lachte om zijn eigen grappen. Hun vriendinnetjes lachten het hardst.

Nadat ik een flyer in mijn handen gedrukt kreeg vroeg ik of ze bleven kijken omdat wij als laatsten moesten. Jazeker! Maar nee binnen vijf minuten na hun eigen act vertrokken ze weer. Hilarisch was dan wel dat de stand-up comedian een dag later bij de Lexington stond en zich enorm geneerde… hahaha.

Over de gig zelf: er bleven een mannetje of acht over van de 15 acts die stilletjes luisterden en het echt tof vonden gelukkig. Colin is zeker iemand die ik naar Rotterdam wil halen, mooie liedjes mooie stem en vooral heel open en oprecht.

Winter Wonderland; Kerstmarkt en kermis

Michel:
Emel, de vriendin waar we bij logeren, geeft ons de tip om naar de kerstmarkt in Hyde Park te gaan. Nu ben ik niet per se je typische kerstmarkt-bezoeker. Bregje wel, zij houdt van Kerstmis. Op naar Hyde Park. Zoveel kerstigheid bij elkaar is pure indoctrinatie. Je móet het gewoon wel leuk vinden, daar ontkom je niet aan!

Allereerst is het reusachtig. Kermis erbij, meer attracties dan de Efteling, vooral meer lichtjes, veel meer lichtjes. Anderhalf uur later zie ik nog steeds lichtflitsen. Alles wat maar iets met kerst te maken heeft is hier te koop. In plaats van alleen die ene uniforme hamburger- en patatkraam die je tegenwoordig op elk Nederlands festival of evenement ziet, zijn er hier talloze standjes met een variëteit aan verzorging voor de inwendige mens.

Is kerst en alles daaromheen jouw ding: ga dan naar Hyde Park of Londen überhaupt. Men trapt al af begin november, dus je kunt volop genieten van bijna twee maanden Bing Crosby, Mariah Carey, nepsneeuw & gluhwijn. Feest!

Bregje:
Bregje Hartje Winterwonderland!

Michel:
Nog een korte wandeling langs de Ritz en het wijkje erachter waar de artikelen en kledij in de etalages opeens geen prijzen meer hebben, en de deuren netjes voor je worden opengehouden door hele sjieke portiers, gaan we naar The Cuban. In Camden.

Maandag | The Cuban, Camden

Michel:
Camden is een artistieke wijk, de moeite van het bezoeken waard. Kleine winkeltjes, galeries, gekraakte panden, pop-up bars en zwarte markten. Mijn capo was de avond daarvoor gebroken dus ik heb meteen een nieuwe gehaald. De winkels zijn hier langer open.

Wij spelen deze avond in The Cuban. Was even zoeken, dat ligt aan ons, want het is een vrij grote zaak. Argwanend en verbaasd vraagt het meisje in een bovenzaal: “zijn jullie de artiesten?” Een paar seconden later snap ik waarom. We zijn gearriveerd in mijn grootste nachtmerrie; een stand-up comedy night!

Aangekomen op de goede plek en Smiley komt ons tegemoet. Zijn echte naam is Robert Johnson…?! Iedereen noemt hem Smiley. Als je hem ziet weet je waarom. Al zit je natuurlijk met beide namen altijd goed. Deze avond komen ook wat vrienden kijken, gezellig wordt het dus sowieso.

De opzet van deze avond was anders dan de eerdere avonden. Zo gelooft Smiley bijvoorbeeld niet in lijstjes; je loopt gewoon het podium op wanneer het goed voelt voor je! Een vrolijke chaos. Een uurtje later als gepland begint de huisband met Smiley op bas te spelen. Het basdrum-pedaal ontbreekt, maar zonder spelen blijkt geen groot probleem. Goede loungy jazz en fusion, de toon was gezet, iedereen de dansvloer op.

Eén grote eclectische verzameling van mensen, dat typeert het beste The Cuban denk ik. Reggae gasten die later die avond ook zouden spelen, seventies dudes & dudettes met gigantische afrokapsels en oudere typisch Engelse dametjes weggelopen van de set van aflevering één van Coronation Street (9 december 1960)… Werkelijk iedereen kom je tegen in The Cuban. De special guest deze avond is een oudere man met permanente glimlach in een rolstoel naast het podium. Hij pakt zijn trompet en speelt de sterren van de hemel.

Even vraag ik me af of we hier qua stijl muziek wel passen. Funk, jazz en fusion is nu niet precies hetgene wat wij spelen, maar in The Cuban maakt dat niet uit. Mensen luisteren en worden bij mijn eerste nummer stiller en stiller. Na onze twee sets komt Smiley uitgebreid lachend naar ons toe, vol complimenten. Uiteindelijk mailt hij diezelfde avond nog dat hij Bregje en mij heel graag terug wil hebben voor een paar betaalde gigs rond kerstmis.

De avond vordert en we belanden met z’n allen op de dansvloer. Het adagium ‘muzikanten dansen niet’ kan ook weer de prullenbak in. Deze maandagavond in ieder geval.

Bregje:
Omdat Smiley de ‘choose when you feel you want to play’ methode hanteert werd ik wel even zenuwachtig. Zeker omdat mijn relnichtvriend Antonio met zijn entourage lekker zat te pushen dat we moesten openen, hahaha. Gelukkig vond ook Michel dat we de eerste act moesten afwachten en dan gaan spelen.

Het algehele hippie-open-minded gevoel van de Cuban zorgt ervoor dat je het dus onwijs naar je zin hebt zowel op het podium als ernaast. Dans je niet? Dan wordt je gewoon de dansvloer op getrokken door de bandleden. Waarvan één echt een vreselijk mooie Marvin Gaye achtige set neerzette. Daar kunnen de Nederlanders nog wat van leren! Zeker een plek om heen te gaan of je wilt spelen of niet.

Dinsdag | The Abbey Tavern

Michel:
Onze laatste avond alweer. We spelen in The Abbey Tavern, een hele toffe bar, wederom in Camden. Goede sfeer en goede muziek, van Led Zeppelin tot The Band en Townes van Zandt. Goede gedecoreerd mannentoilet, behangen met de Penthouse uit de 70ties en 80ties. Ouderwetse erotiek is, nou ja, ouderwetse erotiek. De Volkswagen-advertentie uit 1978 is misschien nog wel het meest opwindend.

Bij de Abbey heb je de keuze om je set te laten opnemen. Dus wil je een demo of ep’tje maken, dan kan je hier voor 20 Pound vijf songs laten opnemen. Terry, met een prachtige vintage Gibson J45 deed dat deze avond. Mooie songs, maar hij is helaas behoorlijk zenuwachtig. Zijn stem trilt en hij zingt niet geheel zuiver. Jammer, ik hoop dat hij toch blij is met de opnames.

Voor hem speelt een bekend artiest, voltallig major management is aanwezig. Hard praten, weinig zeggen. De jongen was zeker goed. Echt poppy en catchy songs van ‘nu’! Mooie Martin OM-28 in een vintage uitvoering. Waar komen toch opeens al die mooie gitaren vandaan? Bregje en ik openen en spelen lekker. Na ons speelt de Kosmic Troubadour. Londense feelgood music met voor elke song een ander glitterhoedje en kekke bril. Performance meets workshop. Trommeltjes en tamboerijntjes worden uitgedeeld en iedereen zingt mee: “I love London”. Een aanstekelijke song, niet te verwarren met het gelijknamige nummer van Crystal Fighters. We zijn deze avond vrij vroeg teruggegaan om nog een drankje te doen bij The Lexington, een hele gave bar en venue bij ons in de straat.

Bregje:
Je merkt dat het niveau behoorlijk hoog is hier en dat het publiek dat ook verwacht. Men lult hier gewoon door je heen als ze je niet zo tof vinden, maar de mensen vooraan luisteren aandachtig.

Mooie mensen achter de bar en na wat gekletst te hebben met o.a. het management en wat andere songwriters buiten tijdens het roken kom ik er achter dat de meeste artiesten als ze al betaald krijgen dat kunnen omdat ze de eigenaar goed kennen. Gage’s van 50 Pound zijn dus normaal hier.

Londen is sowieso een hele dure stad! Een pakje sigaretten kost 12 euro en en prijzen van appartementen en huizen gaan per week. Een driekamerflatje kost je zomaar 500 – 700 Pound per week. Onbetaalbaar! Dus mijn vriend Antonio leeft samen met zes huisgenoten (die elke keer zijn tandpasta opmaken als hij een weekend weg is).

Conclusies en tips

Bregje:
Wonen in Londen is dus niet te doen als muzikant zonder een goed betaalde baan ernaast waar je negen uur per dag voor werkt. Spelen levert dus niet zoveel op, maar het zijn wel allemaal muziekliefhebbers! Ze hebben enorm respect voor muzikanten en er is meer dan genoeg plek om zowel als starter als professional je kunsten te laten zien.
Tips: drink cider geen wijn, neem sigaretten mee uit Nederland en zorg dat je bij een kennisje kan logeren.

Michel:
Als duo naar Londen reizen als een combinatie van twee songwriters die ieder hun eigen showcase spelen en elkaar ook nog begeleiden werkt goed. Je merkt aan de reacties dat mensen het gaaf vinden dat je met z’n tweeën helemaal uit Rotterdam komt om daar te spelen.

Tip 1: Hoe weet je welke venues tof zijn en welke niet? Op het web zwerven er aardig wat lijstjes rond van ‘places to play’. Let op, ze zijn zeker niet allemaal up-to-date. Een goede en doorgaans bijgewerkte lijst vind je op de site van Richard Gregory. Met daarin een korte omschrijving van de venue, de sfeer, het publiek en wie de avond runt. Ik heb veel aan deze lijst gehad! Maar check altijd wel de website van de venue of de Open Mic er nog is.

Tip 2: Verder heb ik tips gekregen van Agnita, ook songwriter, uit Rotterdam. Zij was al eerder een maand in Londen geweest dit jaar om te spelen en had een paar goede plaatsen en namen. Hier lees je haar tourverslag.

Tip 3: Het loont op voorhand met de programmeur contact te zoeken. Het voordeel is dat men weet dat je komt en je kunt vragen of ze je alvast op de lijst willen zetten. Je speelt dan vaak wat vroeger en je loopt niet het risico dat er geen plek meer is. Dat kan zeker gebeuren bij de meer populaire avonden, zoals in The Abbey Tavern.

Tip 4: Wees niet bang om te netwerken, stap op mensen af tijdens de gigs. Het levert leuke, en waardevolle tips op. Je mede-artiesten zijn vaak bekend met andere venues of weten leuke ‘things to do’.

Tip 5: Qua verblijf: ga centraal zitten. In Camden of nabij King’s Cross. Dan vallen je reistijden naar de diverse venues mee. Het langste wat wij hebben gereisd was iets meer dan een half uurtje. Dat scheelt weer in je kosten voor het openbaar vervoer. De metro kost ongeveer 3,- euro voor een enkel ritje. Een tip van de vriendin waar wij verbleven was dat als je meer dan twee keer per dag de bus pakt is deze gratis. De bus is niet zo snel en makkelijk als de Underground, maar wel leuk.

Tip 6: London is duur. Een Pound geef je net zo snel uit als een euro, zo niet sneller. Om te overnachten kun je naar een hostel gaan maar je kunt ook Coachsurfen of een AirBnB nemen. Door bij mensen uit de stad zelf te logeren leer je een plek sneller kennen.

Tip 7: Maak een flyer of neem ander promomateriaal mee. Zo heb ik een dubbelzijdig bedrukte flyer gemaakt. Eén zijde voor de promotie van het album van Bregje en de andere zijde voor mijn (band)album. Vraag aan de bar van de venue of je ze mag verspreiden, het liefst al voor aanvang van je gig. Werkt erg goed!

Kortom, met een beetje voorbereiding kom je ver. Het is dan goed mogelijk om elke avond een gig te hebben. Maar je kunt natuurlijk ook altijd op de bonnefooi gaan. London is niet ver, een te gekke stad, waar elke dag onwijs veel te beleven is op het gebied van kunst en cultuur. Een ideale plek om jouw nieuwe plaat of ep te promoten.

Guess the Toilet! If you find it: Guaranteed fun

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze tour werd mede gefinancierd door Popunie Music Export Rotterdam.