De Baroeg, het laatste bastion van Rotterdam, bestaat 35 jaar. En dat verdient een Feestje met een hoofdletter. Al 35 jaar is de concertzaal gelegen aan de Spinozaweg de plek waar liefhebbers van metal, punk, industrial en alle bijbehorende subgenres samenkomen.

Sinds mijn jaren als droefgeestige puber ben ik een vaste bezoeker van deze ogenschijnlijk ruige tent en ben ik er inmiddels niet meer weg te slaan. Want hoe bruut het er van buiten uitziet, zo verwelkomend is het binnen. De Baroeg definieert zich als poppodium met een amicale en gemoedelijke sfeer, waar jaarlijks duizenden bezoekers graag vertoeven. Er hangt een ambiance die ‘welkom’ zegt. En waar we als stad andere podia voor gepassioneerde liefhebbers van de hardere muziek hebben zien komen en gaan, heeft Baroeg de soevereine status van standvastigheid en doorzettingsvermogen nog immer in handen.

Deze middag, op 7 mei 2016, vierde men dit jubileum met trots. Met buiten opgestelde bankjes en een frietkraam, ballonnen met daarop 35 jaar, taart voor de Vrienden van Baroeg en  een toespraak van de wethouder was dit feest qua aankleding, maar bovenal qua de bekende gemoedelijke sfeer, vanaf de opening al een succes.

Naast de prettige ambiance zijn het ook vooral de vriendelijke medewerkers, de duidelijke organisatie en een scherp oog voor programmering die de Baroeg hebben doen overleven. Ik heb er veel indrukwekkende avonden beleefd. Met veel muzikale passie van (inter)nationale helden, ware legenden en opkomend talent.

De culminatie van al deze jaren gedifferentieerd programmeren uitte zich tijdens deze verjaardag dan ook in een uitstekende line-up. Want met o.a. Trouble (USA), een heuse All-Star Band (NL) en Enslaved (NOR) haalde Baroeg deze middag niet de minste namen naar hun eigenzinnige concertzaal, en vergeet daarbij ook vooral de opkomende bands als Komatsu, Dario Mars And The Guillotines en Red Vultures niet.

Als vaste bezoeker staat de Baroeg voor mij vol herinneringen. Ik ben ’s avonds een keer op mijn fiets gestapt en gewoon gegaan. Hiermee mijn verbaasde moeder achterlatend op de bank, loerend naar SBS6. (‘Waar ga jij nou naartoe?’ ‘Naar de Baroeg, ma.’ ‘Oh, in je eentje?’). Wat er speelde weet ik niet meer. Maar ik weet nog wel hoe het voelde toen ik er voor het eerst binnenstapte. Het was een berg aan puberale onzekerheid, gemixt met spanning en nieuwsgierigheid. Die grote deur door. Een kaartje kopen. Gave bar. Biertje? Ze betalen hier met muntjes. Of ik zestien ben? Ja, natuurlijk! Nuff said vond ik de Baroeg na drie biertjes direct ‘fucking tof’.

Talloze pits en plezieruren heb ik meegemaakt met de Dicemen, Disturbance, de Cenobites, Blok 1A, Stealers, Die Nakse Bananen e.a. Want de Rotterdamse punk, psychobilly en rockabilly scene, daar begon het allemaal mee. Ik was er altijd bij. Het was mijn vaste uitgaansmoment van de maand, al zal niemand zich me herinneren. Ik was altijd alleen. En hoe druk ik bezig was in de pit, zo stil was ik tijdens de ombouwpauzes en aan de bar. Waar liefhebbers van verschillende muziekstromingen elkaar ooit naar het leven stonden, was hier in Baroeg geen sprake van: over mijn lange haar en Slayer t-shirts heeft geen enkele punker ooit moeilijk gedaan.

Sublieme momenten zijn er ten over. Maar mijn absolute hoogtepunt van al die jaren Baroeg was op 25 juli 2008. Exodus, behorend tot mijn favoriete bands, parkeerde die dag hun tourbus aan de Spinozaweg. Surrealistisch was het om helden van zo dichtbij mee te kunnen maken. Om ze ’s middags onderling een balletje over te zien gooien op het grasveld, om ze te zien blowen en discussiëren en om ze later op de avond op weg te helpen naar de dichtstbijzijnde shoarmatent na een paar gratis biertjes in de tourbus. Want shoarma was voor Exodus een van dé redenen om naar Nederland te komen (‘and the pot of course!’). Maar het allermooiste moment van deze avond was tijdens het concert zelf, waarbij toenmalig zanger Rob Dukes me uit het publiek trok om op het podium de vocals over te nemen tijdens War Is My Shepherd. Opeens stond ik naast Gary Holt de teksten te brullen die ik al honderden keren door de speakers in mijn postergevulde kamer had horen schellen. (Zijn er foto’s van dit moment? Ik ontvang ze graag).

Maar er zijn zoveel mooie momenten te bedenken die ik nooit meer zal vergeten; In de stalen kooi met een blonde schoonheid en met wie het na afloop bijzonder goed klikte, tijdens een van mijn schaarse bezoeken aan The Downward Spiral (had ik haar maar gekust), Flesh Made Sin op de eerste Baroeg Open Air, de in het publiek geworpen basgitaar van The Lurkers, de opkomst en bijbehorende krijs van Death Angel met setopener Lord Of Hate, de oorverdovende basdrums van Suffocation, GBH met live-knaller I Feel Alright, de hypnotiserende trip van Grand Magus, de meedogenloze bruutheid van Vader, de handkus van zanger Hoest (Taake) aan het einde van hun set, Enslaved eindelijk in de Baroeg.

Zou ik dieper graven, dan zou ik ongetwijfeld een novelle kunnen vullen met al het moois dat ik aan de Spinozaweg 300 heb kunnen zien. Of op zijn minst een verhalenbundel.

De duizenden muziekliefhebbers die jaarlijks de Baroeg bezoeken kunnen hierover meepraten. Lokale helden, ware legenden en opkomend talent, het staat er allemaal en al 35 jaar. De Baroeg differentieert, stelt zich open voor nieuwe ideeën en gaat met de tijd mee. Zo is er nu al jaren het met prijzen bekroonde Baroeg Open Air festival, is de Baroeg particulier af te huren voor mooie feestjes en staan hun deuren open voor de omliggende wijk en de participatie van diens bewoners.

De Baroeg is een boegbeeld voor de stad qua samenwerking, talentontwikkeling en programmering. Het podium dwingt respect af met hun prestatie om nieuwe ontwikkelingen feilloos te kunnen implementeren en hierbij hun eigenzinnige en unieke karakter  te kunnen behouden. Er wordt gefluisterd over een verbouwing. En ik hoop dat dit de Baroeg meer bezoekers, meer omzet en meer respect op zal leveren.

Hoe dan ook; met 35 jaar is de Baroeg nu al volwassen, onverslaanbaar en gevestigd in het landelijk culturele landschap. Ik hoop dat ik nog van haar kan genieten tot wij allebei bejaard zijn.

tekst: Robbert Meijntjes
foto’s: Ank Zwolle (via Baroeg)

Rotterdammer Robbert Meijntjes (1986) heeft in 2012 Frontaal opgericht. Van een hecht clubje jonge schrijvers uitgegroeid tot een gesubsidieerd schrijverspodium met sinds 2015 iedere maand vijf jonge aanstormende schrijvers en één Grote Gast op het programma. Hiernaast is Robbert betrokken bij evenementen zoals Woordnacht en Kill Your Darlings en publiceerde in o.a. Trouw, Metro en Stadslog Rotterdam. Regelmatig draagt hij voor op podia als Woorden Worden Zinnen, Notes of a Dirty Old Man en Where The Wild Things Are. Momenteel werkt hij hard aan zijn debuutroman. Het einddoel: de kost kunnen verdienen met het full-time schrijven. Al is het maar in een donkere tweekamerflat, in een afgelegen hoek van de stad, net boven de vuilnisbakken. Foto: Purdey van Dijke