Vader en dochter Yono en Sidhi Achmat vormen samen met Koos Driessens de kern van de Rotterdamse ‘punkband on acid’ Yokocola Cellarsounds. Als respectievelijk Rudolph Heimat (gitaar), Sid Idiopath (zang) en Otto Didak (toetsen) speelden ze jarenlang in de kelder van Koos, puur voor de lol. Tijdens nachtenlange sessies ontstond een eigen, neo-psychedelisch geluid (de cellarsound) en groeide hun zelfvertrouwen om bovengronds te gaan.

Het is al laat op de avond als ik aanbel bij het rijtjeshuis van Yono. Buiten staan de fietsen tegen elkaar gestapeld: er is een verjaardagsfeestje aan de gang. Yono was in de jaren tachtig/negentig zanger van de bekende Rotterdamse artrock-band Hi Ho Silver en in de jaren nul eigenaar van de Plaatboef in Leiden. Zijn zwager en mede-bandlid Koos Driessens (ex-Hausmagger) woont naast hem en in het bovenhuis dochter Sidhi. Al vanaf jonge leeftijd is zij actief als zangeres, gitarist en bassist in de Rotterdamse muziekscene (J.C. Thomaz & The Missing Slippers/ Kate & Leopolt) en is daarnaast dj met een voorkeur voor punk en postpunk en organisator/pop-up winkelier onder de naam Frauduleus. Voordat ik me aansluit bij de feestgangers, voel ik Yono en Sidhi aan de tand over Yokocola Cellarsounds, teruggetrokken in het huis van Sidhi. Yono ligt op de bank met een pijnlijke voet, onder een schilderij van een dood paard. De energieke Sidhi zit naast hem op een keukenstoel met een wijntje.

Acidpunk
Yono, ik heb jou ooit nog geïnterviewd met Hi Ho Silver. In 1991 of zo.
Yono: “Heel lang geleden.”
Sidhi: “In een ander leven.”
Yono: “Was jij dat? Ik ben best wel veel vergeten.”

Hoe is Hi Ho Silver uiteindelijk ten einde gekomen?
Yono: “Eigenlijk soort van gestopt.”
Sidhi: “Haha, beetje hetzelfde antwoord als de vraag.”
Yono: “Er is nooit echt besloten om uit elkaar te gaan, het is gewoon gestopt. Zo gaan die dingen dan. Het was een hele leuke band. We hadden best door kunnen gaan.”
Sidhi (tegen Yono): “Wat heb je daarna eigenlijk gedaan?”
Yono: “Jij bent toch niet de interviewer? Ik heb mijzelf altijd wel beziggehouden. Met Koos ben ik rond 2006 begonnen met Yokocola. Sidhi is daar zo’n twee jaar later bijgekomen. Onze muziek is niet zo sophisticated als Hi Ho Silver. We zijn toch een soort van rockband.”
Sidhi: “Punkband.”
Yono: “Punk, rock, psychedelisch, whatever.”
Sidhi: “Heel psychedelisch, psychedelische punk, punks on acid.”
Yono: “Acidpunk.”

Verkering
Sidhi, wat vind jij van de platen van Hi Ho Silver?
Sidhi: “Geniaal, ik ben er mee opgegroeid. Iedereen in Rotterdam weet dat mijn vader in Hi Ho Silver speelde, ik loop er graag mee te koop.”

Ik herinner mij dat de manager van Hi Ho Silver ook de moeder van Sidhi is. Maar jullie zijn niet meer bij elkaar?
Yono: “Klopt, je moet de groeten van haar hebben.”
Sidhi: “En van Barbara, een vriendin van mijn moeder. Toen zij hoorde dat we een interview met Marel Kroon hadden zei ze: Hé, daar heb ik nog verkering mee gehad.”

O ja? Barbara?
Sidhi: “”Aaaah, dat weet-ie niet meer. Laat het haar maar niet horen.”
Yono: “Sidhi’s moeder Annette en ik zijn in 1995 uit elkaar gegaan. Zij is bij haar moeder blijven wonen maar ik ben boven hun ingetrokken met mijn nieuwe vriendin waar ik nu nog mee ben. Sidhi heeft er ook nog een broertje en een zusje bij gekregen. Die ben ik nu aan het klaarstomen.”
Sidhi: “Voor als ik te oud word.”
Yono: “‘Haha.”

Arrogant
Sidhi, jouw liefde voor punk en postpunk is opvallend. Muziek uit de tijd van je vader. Ben je daar mee opgegroeid?
Sidhi: “Zoals elk klein kind begon ik met hele slechte muziek: Michael Jackson, Madonna. Maar daarna kwam ik heel snel bij de punk terecht. Rond mijn twaalfde luisterde ik naar Sex Pistols en van daaruit PiL, Swell Maps, Basement 5. Ik werkte in mijn schoolvakanties in Yono’s platenzaak en mocht dan als verdienste een paar platen uitzoeken. Die haalde ik uit de punkbak. Daar stond een plaat tussen van Alan Vega met een super lelijke hoes, met roze letters en Vega in het leer. Die hoes kon echt niet, maar door die lelijkheid viel hij me wel steeds opnieuw op. Toen ik hem uiteindelijk luisterde, dacht ik vanaf de eerste noten: wauw! Zo werd ik fan van (Alan Vega’s band) Suicide en zo ging dat verder. Ik heb mijn eigen smaak ontwikkeld, Yono en ik verschillen soms ook best daarin. Ondertussen luister ik naar alles. Heel veel reggae maar de laatste tijd ook veel acid. Ik vind alles leuk.”
Yono: “Hmmm.”
Sidhi: “Ja, jij niet.”
Yono: “Nee, jij vind niet alles leuk. Jij houdt niet van… Ik zal zijn naam maar niet noemen, alles wordt uiteindelijk opgenomen.”
Sidhi: “Schrijf het op dan.”
Yono: “Iets wat ik dan wel mooi vind.”
Sidhi: “O, Bob Dylan.”
Yono: “Hé dat zou je niet zeggen.”
Sidhi: “Nee, die vind ik echt arrogant. Zóóó arty.”
Yono: “Kijk, dat soort discussies hebben we dan.”
Sidhi: “Ja, de hele tijd discussies over Bob Dylan, haha.”
Yono: “Marel, het is zeker nog hartstikke vaag voor jou.”

Podiumbeest
Een paar dagen voor het interview trad Yokocola op in nachtclub Vibes. Een passende ambiance voor de sleazy punk-psychedelica van de band. Podiumbeest Sidhi draagt alleen een visnetshirt over haar naakte bovenlijf en is met haar felle blik tegelijk magnetisch en ongenaakbaar. Met Alan Vega-achtige kreten voert ze de spanning op, tot de condens van de zwartgeschilderde muren druipt. Yokocola is nog het best te vergelijken met de compromisloze no wave bands van de jaren tachtig, maar vertaalt die muzikale tegendraadsheid met overtuiging naar het Rotterdamse hier en nu.

Sidhi: “Qua bands vind ik het tegenwoordig echt leuk in Rotterdam. Het was misschien even weg sinds Exit stopte, maar het komt weer terug. En het schreeuwt om een podium! NADA en Scrambled Channel vind ik bijvoorbeeld hele toffe bands. Ik zit ook steeds meer te chillen met Rotterdamse bands, vind ik heel leuk.”

Waar chillen Rotterdamse bands tegenwoordig?
Yono: “Een beetje Rotterdamse band komt hier chillen.”

Heimat
Sidhi (tegen Yono): “Hoe kom je eigenlijk aan de naam Rudolph Heimat?”
Yono: “Ik vond het wel leuk.”
Sidhi: “Ik ook.”
Yono: “In het echt heet ik ook Rudolph. Het is ook wel een statement. Kijk, ik ben anti-religie, anti..”
Sidhi: “Je bent anti-anti.”
Yono: “Nee maar ik bedoel, ik vind dat dit mijn heimat is. Mooi.”

Wat is je heimat?
Yono: “Dit.”

Deze plek?
Yono: “Deze plek, deze mensen. Kijk, we moeten allemaal hard werken voor onze shit. Maar we hebben wel plezier en de mogelijkheid om onze geest te verruimen met muziek. Iedereen in deze omgeving houdt van ons en ik ben op het punt gekomen dat de rest geen reet meer uitmaakt. Wat anderen ervan vinden interesseert mij niets. Op oude filmpjes van Hi Ho Silver kun je zien dat we gestrest zijn. Dat was allemaal opgelegd. Hoe wij nu muziek maken en samen zijn is gewoon los. We kunnen ademen, iedereen heeft zijn shit ondertussen wel gehad. En Sidhi is misschien wel veel jonger maar de jonge mensen waar ik nu mee samen ben hebben een hele andere mentaliteit.”
Sidhi: “Mijn vrienden zijn allemaal vrij. We doen gewoon waar we zin in hebben.”
Yono: “Ik hou van de mensen met wie ik ben, mijn generatiegenoten. Maar ik krijg heel veel energie van Sidhi en de mensen die sinds kort bij de band zijn gekomen: Kay Hessels de drummer en bassist Matthijs Felix. Wat ik heb gemerkt is dat we de dingen die we bedenken ook gelijk uitvoeren: geen afspraak maken om het ooit te gaan doen maar meteen aan de slag.”
Sidhi: “Bij eerdere bands kon alles heel geforceerd gaan. Nu doen we het omdat we het echt willen. Ik ga nooit met tegenzin naar een repetitie.”
Yono: “We hebben er zin in.”

Hi Ho Silver (acoustic recording 1989 at BGM studio)

Prima
Sidhi: “Dat is het idee van ‘heimat’. We zijn niet begonnen om veel op te treden, ik kwam niet in Yokocola met het idee er beroemd mee te worden. We wilden oefenen, muziek maken en lol hebben. Nu krijgen we optredens en dat vinden we super leuk. Maar ook als dat niet het geval was, bleven we toch wel muziek maken. Snap je?”

En wat als jullie straks doorbreken?
Sidhi: “Dat zou fantastisch zijn!”
Yono: “Zo ver kijk ik niet. We zijn best okay, we kunnen best in De Wereld Draait Door spelen. Eerst een plaat maken en dan zien we wel weer verder.”
Sidhi: “Zoals het nu gaat is gewoon prima voor ons.”
Yono: “Er is geen druk ofzo. We zullen ons ook niet snel verkopen aan een label dat niet bij ons past. Tot nu toe hebben we alles zelf gedaan en willen we het ook zo dicht mogelijk bij onszelf houden: muziek, artwork, optredens regelen, alles.”
Sidhi: “Wie kan ons beter promoten als wijzelf? Wij houden meer van onze band dan iemand van buitenaf.”

Yokocola Cellarsounds live in Vibes 17 januari 2014:

Weblinks
Facebook
Reverbnation
Site

Yokocola Cellarsounds speelt zaterdag 8 februari in Roodkapje tijdens Route du Nord Light. Lees hier meer!

Marel Kroon

Met zijn 76 jaar kan Rotterdammer Marel Kroon gerust de éminence grise van de Nederlandse popjournalistiek worden genoemd en een monument voor het steeds meer vergrijzende internationale poplandschap. Hoewel hij pas na zijn pensionering (tot zijn 65ste doceerde hij Boekhouden op een Hillegersbergse Mavo) serieus begon te schrijven, bevond hij zich gedurende zijn lange leven steeds daar waar Nederlandse popgeschiedenis werd geschreven. Als tiener zag hij de rock ‘n’ roll opkomen maar zijn enthousiasme voor pop werd pas echt aangewakkerd met een bezoek aan het concert van The Beatles in Blokker (1964). Datzelfde jaar stond de jonge Kroon vooraan tijdens de rellen rondom het Rolling Stones concert in het Haagse Kurhaus. Hij danste naakt op het Kralingen Popfestival (1970) totdat Jefferson Airplane-zangeres Grace Slick vanaf het podium hem persoonlijk vroeg of hij ‘please’ iets wilde aantrekken. Hij verloor zijn voortanden aan de rondmaaiende basgitaar van Sid Vicious tijdens het Sex Pistols-concert in Eksit (1977) en de rest van zijn gebit door een stagedive tijdens het concert van Nirvana in Nighttown (1989) waarbij geen mens hem opving omdat er praktisch niemand was. Zo hopen de wapenfeiten zich op. Voor Popunie gaat Kroon vooral op zoek naar de cult- en randfiguren van de Rotterdamse popcultuur.