Op 5 november 2016 vond er in Nairobi (Kenia) een benefiet show plaats, georganiseerd voor en door de Hardcore Help Foundation. Onder andere Rotterdams hardcoretrots All For Nothing speelde op dit This Is Africa Fest en wij vroegen de band na afloop een verslag voor ons te maken en meer te vertellen over deze sympathieke organisatie.

Hardcore Help Federation (HFF) is een kleinschalige liefdadigheidsorganisatie die wordt gerund door Rico Huntjes en een aantal vrijwilligers en die breed wordt gedragen door de internationale hardcore scene. De ingezamelde middelen en fondsen komen ten goede van projecten in binnen- en buitenland. Zo heeft Rico ook een project in Kenia waarbij hulpmiddelen zoals rolstoelen en protheses worden gedistribueerd.

Tijdens een van zijn bezoeken raakte hij betrokken bij de muziekscene in Nairobi en ontstond het idee om ook in Kenia een benefiet show te organiseren, zoals dit al vele malen in Europa gedaan is. We volgen de HHF al nauwgezet sinds de oprichting ervan (kort na de tsunami in Japan).  We hebben toen een T-shirt gemaakt waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de HHF, die er voor zorgde dat hulpgoederen en geld terecht kwamen bij de slachtoffers. Al snel volgden vele andere (internationale) bands.

Toen All For Nothing als buitenlandse act gevraagd werd om op de benefietshow te komen spelen hoefden we dus ook niet lang na te denken. “JAZEKER! WE KOMEN”

Op 3 november vertrokken we vanaf Schiphol om via Istanbul naar het voor ons nog onbekende Nairobi te vliegen. Met enkel onze gitaren, pedalen en de nodige drum hardware begaven we ons naar het vliegveld. Onze gitarist Tim was als geluidsman mee op tour met een andere band dus hadden we Robert (Ghost Years) mee als vervanger.

De vluchten verliepen voorspoedig en diep in de nacht werden we door Rico en HHF vrijwilliger Christian opgehaald van het vliegveld in Nairobi. Met een klein busje reden we naar ons eenvoudige doch comfortabele hotel in de Keniaanse hoofdstad om een paar uurtjes te kunnen slapen.

Capital FM in Nairobi

Tegen het eind van de ochtend waren we te gast in een radioshow om de show nog eens extra te promoten. In de middag nam Rico ons mee naar een reservaat voor giraffen, net buiten de stad. De rit van ongeveer een uur was bijzonder indrukwekkend. Met een busje reden dwars door de stad en keken onze ogen uit. Een echte cultuurschok mag je het wel noemen. Het verschil tussen arm en rijk is duidelijk zichtbaar en gigantisch.

Christan, de Duitse HHF vrijwilliger leek het extra zwaar te hebben in het chaotische verkeer. “Das geht doch nicht…” mompelde hij regelmatig als we weer nét niet frontaal op een aanstormende ‘piki’ (scooter) of auto botsten.

We bereikten ongeschonden het bezoekerscentrum en werden verwelkomd door een paar Park Rangers. Net voorbij de ingang was een plek waar je de giraffen kon bekijken en zelfs voeren. Niet geheel ongevaarlijk want zonder voer aankomen kon je een fikse kopstoot opleveren. Gelukkig dook ik net op tijd weg. Buiten dat bleken de giraffen ook wel heel zacht en voorzichtig als je dan toch met voer voor hun neus stond. Onze tourmanager/cameraman Sebastiaan durfde het zelfs aan om een brokje eten tussen zijn lippen te nemen, waarna een grote giraffe dat brokje voorzichtig opat.

Na een koffie te hebben gehaald (prima koffie overigens!) vertrokken we weer richting ons hotel. In de avond stond er een meet & greet gepland in een Blues Bar. We liepen met de hele club dwars door de stad, waarbij we veel bekijks trokken van de lokale bevolking. Overigens is het voor westerlingen niet altijd even verstandig om op eigen houtje de stad in te gaan. Gelukkig was er een local mee die er voor zorgde dat we veilig op onze bestemming arriveerden. Na een broodnodige maaltijd dronken we gezellig wat met de andere aanwezigen, terwijl op een klein podium (vaak bijzonder goed uitgevoerde) covers gespeeld werden.

Op zaterdagochtend vertrokken we al vroeg richting het nabijgelegen olifantenweeshuis. Hier werden gedurende één uur per dag jonge olifanten gevoerd in de aanwezigheid van bezoekers. De rest van de dag werden de beestjes lekker met rust gelaten. Het was waanzinnig om zo dicht bij deze majestueuze dieren te kunnen komen! We verwachtten eigenlijk in een soort tourist trap terecht te komen maar zowel bij het giraffecentrum als het olifantenweeshuis lag de nadruk heel sterk op educatie en behoud van beschermde diersoorten.

Op weg richting de venue besloten Rico en de HHF vrijwilligers om het laatste stuk achterop een ‘piki’ mee te rijden. Nooit geweten dat er drie volwassen mannen op één scooter zouden passen.

Bij de venue aangekomen werden we vrijwel direct door de geluidsman uitgenodigd om te soundchecken. Er stond naast het drumstel echter alleen nog maar een piepklein gitaarversterkertje. Gelukkig bleek er zwaarder materieel onderweg. Natuurlijk zijn we in Afrika, dus 10 minuten wachten werd al snel drie kwartier. Robert riep dat hij even ging helpen met de backline. Na nog eens drie kwartier bleek Robert onvindbaar. In onze hoofden vormden zich al een paar worstcasescenario’s die ik hier niet zal herhalen.

Gelukkig bleek korte tijd later dat hij in zijn enthousiasme met wat locals mee was gereden om de ontbrekende apparatuur op te halen. De venue was een soort grote binnenplaats met een podium, bar en eettentjes en had in een grote westerse Westerse stad zeker niet misstaan. We genoten van pizza en veggieburgers van de aanwezige foodtruck terwijl de eerste band This Is Africa Fest aftrapte.

We deelden het podium met een aantal lokale rock- en metalacts. Ook speelde er een metalband uit Mozambique (Norbormide NMD). In tegenstelling tot de Europese HHF benefietshows, waar vrijwel uitsluitend hardcore bands spelen, is de scene in Kenia een stuk kleiner en daarmee gevarieerder. Het voelde een beetje aan als een show in de 90’s, waar ook vaak bands uit verschillende genres vertegenwoordigd waren.

Eigenlijk jammer dat je dat tegenwoordig zelden meer ziet. Het publiek genoot in ieder geval zichtbaar en ook tussen de bands door werd er luidkeels meegezongen met de muziek van de dj.

We waren genoodzaakt om van plek te wisselen met de band die eigenlijk voor ons zou spelen omdat we na de show direct naar het vliegveld moesten en de show natuurlijk een beetje uit begon te lopen. We hadden allemaal enorm uitgekeken naar deze show dus we speelden of ons leven er vanaf hing. Het publiek leek er ook zo in te staan want er werd flink gestagedived. De aanwezige security snapte niet veel van wat er allemaal voor en op het podium gebeurde en had het zichtbaar zwaar met de springende en moshende menigte.

Halverwege de set viel de stroom van de PA-installatie uit, doordat de losse draadjes (die eigenlijk een stekker hadden moeten zijn) uit het stopcontact schoten. Na een instrumentaal intermezzo was de stroom hersteld en konden we onze set afmaken. Na onze set sloot de locale metalcore band Last Years Tragedy de avond af terwijl wij onze koffers inpakten voor de vlucht naar huis.

De twee dagen in Kenia hebben we genoten van muzikale en culturele uitwisseling, de schitterende natuur en het maken van nieuwe vrienden. Eigenlijk is 48 uur veel te kort om dit bijzondere land optimaal te kunnen ervaren, maar hebben er het maximale uitgehaald. Dat laatste geldt ook voor de Hardcore Help Foundation. De show was uitverkocht en daarmee gaat er een substantieel bedrag naar lokale projecten in Kenia. Dat kan je met recht de kers op de taart noemen!

tekst: Ernst AFN
foto’s en aftermovie: Sebastiaan de Vries van Smooth Sailor Productions

Volg All For Nothing op Facebook, of bekijk hun website voor meer info.
Meer informatie over de Hardcore Help Foundation vind je hier.
En ook de Rock Society Of Kenia heeft een site en een Facebook.